Στη σιωπή του δρόμου περπατώ,
με κοιτάζεις μα δε σταματώ.
Πόσοι όροφοι είναι η μοναξιά,
πόσες σκάλες πάνε πουθενά.
Μία κάφτρα το σκοτάδι αυτό,
μια ώρα είναι αρκετό
και ο φεγγίτης σαν μια ζωγραφιά,
πως σε λένε μάτια κλειστά.
με κοιτάζεις μα δε σταματώ.
Πόσοι όροφοι είναι η μοναξιά,
πόσες σκάλες πάνε πουθενά.
Μία κάφτρα το σκοτάδι αυτό,
μια ώρα είναι αρκετό
και ο φεγγίτης σαν μια ζωγραφιά,
πως σε λένε μάτια κλειστά.
Κ.Β
Πως ξεχνιέται ένας άγνωστος
και ο κόσμος ένας νους ακούραστος.
Ένα στόμα που ζητάει φιλιά,
πόσες σκάλες είναι η μοναξιά.
Φωσφορίζει σαν επιγραφή,
σαν χρυσάφι έχεις πουληθεί
και το θάμβος σαν μια ιαχή
ξημερώνει και θα ξεχαστεί.
και ο κόσμος ένας νους ακούραστος.
Ένα στόμα που ζητάει φιλιά,
πόσες σκάλες είναι η μοναξιά.
Φωσφορίζει σαν επιγραφή,
σαν χρυσάφι έχεις πουληθεί
και το θάμβος σαν μια ιαχή
ξημερώνει και θα ξεχαστεί.
Κ.Β